سفیرنور

🍃 طبیعت؛ آینه‌ای برای دل

وقتی در دل طبیعت قدم می‌زنی، انگار زمان کند می‌شود. هر برگ، هر نسیم، هر صدای دوردست، تو را به یاد چیزی می‌اندازد… شاید خاطره‌ای، شاید آرزویی، شاید حقیقتی که فراموشش کرده بودی.

🌸 گل‌ها با شکفتن‌شان می‌گویند: حتی بعد از زمستان، امیدی هست.  

🕊️ پرنده‌ها با پروازشان یادمان می‌دهند: محدودیت‌ها فقط در ذهن ما هستند.  

🌙 شب‌های پرستاره زمزمه می‌کنند: در تاریکی هم می‌شود زیبایی را دید.

و تو…  

تو هم بخشی از این طبیعتی.  

با تمام پیچیدگی‌ها، با تمام زیبایی‌ها، با تمام فراز و نشیب‌ها.

📖 شاید بد نباشد دفترچه‌ای برداری و بنویسی:  

«امروز در دل طبیعت، خودم را دوباره پیدا کردم.»

🌌 دلنوشته‌ای از جنس نور برای مولای عشق 🌌

ای علی…  

ای تفسیر بلندِ عشق در کتاب هستی،  

ای نغمه‌ی بی‌پایانِ عرفان در گوش جان،  

ای آنکه آسمان، از شکوهت شرم دارد  

و زمین، به گام‌هایت افتخار می‌کند…

تو را نه با چشم،  

که با دل باید دید،  

نه با گوش،  

که با اشراق باید شنید…

ای ساقی کوثر،  

دل من تشنه‌ی جرعه‌ای از نگاهت است،  

نگاهی که جهان را بی‌نیاز می‌کند  

و جان را بی‌قرار…

در کوچه‌های شب،  

وقتی ستاره‌ها به خواب می‌روند،  

من با نام تو بیدار می‌مانم،  

با زمزمه‌ی «یا علی»  

که از عمق جانم برمی‌خیزد  

و تا عرش بالا می‌رود…

ای مولا،  

تو نه فقط امامی،  

که آیه‌ای از عشق خدایی،  

که هر دل عاشق،  

در تو گم می‌شود  

و در تو پیدا…

🌸 در آغوش کوه، چشم‌به‌راه توام…
در بلندای کوه، جایی که آسمان به زمین نزدیک‌تر است، دلم را جا گذاشته‌ام…
آنجا که نسیم، نام تو را زمزمه می‌کند و سنگ‌ها، از دلتنگی‌ام باخبرند.
ای صاحب دل‌ها، ای ماه پنهان شب‌های تار!
هر طلوع، نوید آمدن توست؛
و هر غروب، آهی‌ست از دل عاشقی که هنوز نیامدی…
کوه‌ها را دوست دارم، چون شبیه تو هستند:
ساکت، صبور، بلند، و پر از راز…
و من، در دامنه‌ی این صبر، هر روز دعای عهد را با اشک می‌خوانم؛
شاید صدایم به قله برسد،
شاید نگاهت، لحظه‌ای بر دل بی‌قرارم بیفتد…
💫 اللهم عجل لولیک الفرج

صبح یعنی یاد خدا

و صراحت یک لبخند به آنها که دوستشان داریم …

امروز تصمیم بگیر همه را دوست بداری

قهرها را به آشتی تبدیل کنی و ببخشی

ایمان داشته باشی

ترس ها را بیرون بریزی

در تک تک لحظه هایت خدا را صدابزنی …

امروز روز توست به شرط خندیدنت

بخند، تو در آغوش خدایی …

🌙 دلنوشته‌ای در آستانه غیبت

ای حجتِ ازلی، ای راز نهانِ هستی…
در سکوت شب، وقتی که ستاره‌ها به نجوا می‌افتند، دلم بی‌تابِ نوری‌ست که از مشرقِ غیب طلوع کند.
تو را نمی‌بینم، اما ردّ قدم‌هایت را در جانم حس می‌کنم؛
در هر تپش، در هر آه، در هر اشتیاقی که به آسمان پر می‌کشد.

ای مولا، ای صاحبِ زمان،
تو خورشیدی هستی که در پسِ ابرِ حکمت پنهان شده‌ای،
و ما، در ظلمتِ این دنیا، چشم به افقِ ظهور دوخته‌ایم،
تا شاید نسیمی از حضور تو، غبارِ غفلت را از دل‌هایمان بزداید.

دل، در تمنای تو، به ذکرِ “یا صاحب الزمان” زنده است…
و جان، در فراق تو، به شوقِ وصال می‌سوزد.

و چه زیبا فرمودی:

> “أنا بقية من آدم، و ذخيرة من نوح، و صفوة من إبراهيم، و مصطفى من محمد (ص).”
> «من باقی‌مانده‌ای از آدم، ذخیره‌ای از نوح، برگزیده‌ای از ابراهیم، و برگزیده‌ای از محمد (ص) هستم.»

ای خلاصه‌ی همه انبیا، ای عصاره‌ی نور،
ما را از دعای خود محروم مکن…
که دل‌هایمان، بی‌ذکر تو، بی‌قرار است

🌙 دلنوشته‌ای برای شب‌های بی‌قرار

شب‌ها که سکوت، مثل پتویی نرم روی شهر می‌افتد، دلم هوای حرف‌هایی می‌کند که هیچ‌کس نشنیده…
حرف‌هایی که نه برای گفتن‌اند، نه برای شنیدن؛ فقط باید نوشته شوند، تا شاید کمی سبک‌تر شوم.

دلم تنگ است…
نه برای کسی، نه برای جایی…
برای لحظه‌ای که خودم باشم، بی‌نقاب، بی‌ادعا، بی‌اضطراب.

گاهی فکر می‌کنم اگر دل‌ها زبان داشتند، چقدر حرف‌های نگفته داشتند…
و من، با همین واژه‌های ساده، سعی می‌کنم صدای دلم را به گوش خودم برسانم.

شاید کسی بخواند، شاید کسی حس کند، شاید کسی بفهمد…
اما مهم‌تر از همه، این است که من نوشتم…
و این یعنی هنوز زنده‌ام، هنوز حس دارم، هنوز امیدی هست

ادامه »

این دلنوشته را تقدیم می‌کنم به عشقی که بی‌انتهاست، آرامش‌بخش دل‌ها و روشنی راه‌ها—عشق خدا

🌿 دلنوشته‌ای در آغوش عشق خدا

در میان هیاهوی دنیا،  

جایی هست که دلم آرام می‌گیرد…  

نه در آغوش آدم‌ها، نه در صدای موسیقی،  

بلکه در لحظه‌ای که نام خدا را زمزمه می‌کنم.

عشق خدا،  

مثل نسیمی‌ست که بی‌دلیل می‌وزد و دل را تازه می‌کند.  

مثل نوری‌ست که حتی در تاریک‌ترین شب‌ها، راه را نشان می‌دهد.  

مثل آغوشی‌ست که همیشه باز است،  

بی‌قید، بی‌شرط، بی‌انتظار…

من گم شدم، بارها…  

اما هر بار، صدایی درونم گفت: “برگرد، من هنوز اینجا هستم."  

و این یعنی عشق…  

عشقی که نمی‌رنجد، نمی‌گذارد، نمی‌فراموشد.

خدایا…  

و چه آرامشی دارد دل،  

وقتی می‌داند خدایی هست که گفته:

> “وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ، أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ"  

> (و چون بندگانم از تو درباره من بپرسند، بگو که من نزدیکم؛ دعای دعا کننده را هنگامی که مرا بخواند، اجابت می‌کنم)  

> — سوره بقره، آیه ۱۸۶

و من، هر بار که دلم شکست،  

هر بار که زمین خوردم،  

هر بار که همه رفتند…  

تو بودی، تو ماندی، تو شنیدی.

و چه زیبا گفت مولانا:

> هر نفس آواز عشق می‌رسد از چپ و راست  

ما به فلک می‌رویم، عزم تماشا کراست؟

عشق تو، ای خدا،  

نه در واژه‌ها می‌گنجد، نه در اشک‌ها،  

اما همین که دلم به تو بند است،  

یعنی هنوز امیدی هست،  

هنوز می‌شود عاشق بود،  

بی‌آنکه شکسته شد..

 قال رسول الله (ص): “خَیْرُ النّاسِ أَنْفَعُهُمْ لِلنّاسِ”

> بهترین مردم کسی است که بیشترین سود را به مردم برساند.